Την εκτίμηση ότι το κόστος της περίθαλψης θα συνεχίσει να αυξάνεται στην Ελλάδα παρά την εξοικονόμηση που έχει επιτευχθεί κυρίως στον τομέα του φαρμάκου και οι πολίτες θα κληθούν να πληρώνουν περισσότερα για φάρμακα, εξετάσεις και άλλες ιατρικές πράξεις έκανε ο καθηγητής Οργάνωσης και Διοίκησης Υπηρεσιών Υγείας της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας Νίκος Μανιαδάκης στο πλαίσιο ομιλίας με θέμα την παρουσίαση της υγειονομικής και φαρμακευτικής πολιτικής στην Ελλάδα την εποχή του μνημονίου.
Μεταξύ άλλων ανέφερε ότι στη χώρα μας οι δημόσιες δαπάνες υγείας θα αυξηθούν από 4-7% του ΑΕΠ έως το έτος 2050 ενώ σημείωσε ότι σήμερα το 68% των συνταγών για φάρμακα αφορά άτομα άνω των 85 ετών.
Οπως είπε, για κάθε πολίτη, ηλικίας 25-34 ετών, αναλογεί κατά μέσο όρο 1,5 συνταγή ενώ σε άτομα άνω των 75 ετών αναλογούν 11,5 συνταγές.
Προβληματική λειτουργία των νοσοκομείων
Αναφορικά με τον τρόπο που λειτουργούν τα νοσοκομεία, σημείωσε ότι “είναι γνωστό ότι δεν έχουν αυτοτέλεια, σύγχρονους οργανισμούς”, και δεν εφαρμόζουν σύγχρονες μεθόδους λογιστικής και χρηματοοικονομικής διαχείρισης, ώστε ανάμεσα σε άλλα να μπορούν να ελέγξουν και το κόστος τους και την σχέση κόστους-οφέλους.
Οι διοικήσεις τους εναλλάσσονται συνεχώς και επιλέγονται με αδιαφανείς και μη αξιοκρατικές διαδικασίες και στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν διαθέτουν τα ουσιαστικά προσόντα που απαιτούνται για την διοίκηση τόσο περίπλοκων οργανισμών, ούτε έχουν πραγματικά αποφασιστικές εξουσίες.
Αναφορικά με το σύστημα διαχείρισης των προμηθειών των νοσοκομείων είναι γνωστό ότι είναι πολύ προβληματικό και έχει γίνει αιτία να καταδικαστεί η χώρα επανειλημμένως από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, όπως επίσης αναποτελεσματικό είναι και το όλο σύστημα διαχείρισης της φαρμακευτικής τεχνολογίας, το οποίο είχε έως πρόσφατα κατατάξει την Ελλάδα μαζί με αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Ταϊλάνδη, η Μαλαισία, η Βενεζουέλα, η Ινδονησία, το Βιετνάμ, η Λιθουανία, η Ινδία και η Κίνα αναφορικά με τους ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης της δαπάνης”.
Κακή χρήση της ιατρικής τεχνολογίας
Ο Ν. Μανιαδάκης μίλησε και για τη μη ορθή χρήση της ιατροτεχνολογίας σημειώνοντας:
“Αντίθετα με τα όσα κατά καιρούς λέγονται, υπάρχουν δεκάδες μελέτες που υποδεικνύουν ότι η αύξηση της δαπάνης για ιατρική τεχνολογία δεν οφείλεται στις τιμές της τεχνολογίας αυτής αλλά κυρίως στην μη ορθά χρησιμοποιούμενη ποσότητα της τεχνολογίας.
Επίσης, αποτελούμε μια από τις τελευταίες χώρες της ΕΕ αναφορικά με την υιοθέτηση μηχανισμών για την αξιολόγηση της τεχνολογίας υγείας στην τιμολόγηση, αποζημίωση και χρήση της, όπως επίσης και στο ότι δεν εφαρμόζουμε κλινικά πρωτόκολλα ή πρωτόκολλα διαχείρισης ασθενειών και κατευθυντήριες οδηγίες.
Στo πλαίσιο αυτά έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα στο οποίο δεν υπάρχει καμία καταγραφή, μέτρηση, αξιολόγηση και λογοδοσία για την ποσότητα και την ποιότητα του παραγόμενου έργου, για το πραγματικό κόστος παροχής υπηρεσιών των φορέων και για τα υγειονομικά αποτελέσματα και τους δείκτες.
Στις παραπάνω αδυναμίες ασφαλώς θα πρέπει να προστεθεί η παντελής έλλειψη οργάνωσης και συντονισμού στον τομέα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και το κενό στην λειτουργική διασύνδεση του με τον δευτεροβάθμιο τομέα παροχής υπηρεσιών”.
Οπως είπε, “από τον Μάιο του 2010 η χώρα μας έχει υπογράψει και μνημόνια και υπό τον έλεγχο της τρόικας έχει ξεκινήσει μια τεράστια προσπάθεια προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων.
Ωστόσο, οι πρώτοι μήνες δείχνουν πως δεν υπήρξε εξ αρχής ολοκληρωμένη στρατηγική και πλάνο, αλλά αντίθετα μέτρα που παίρνονται από ασυντόνιστα κέντρα λήψης αποφάσεων και που πάσχουν σε πολλές περιπτώσεις στην λεπτομέρεια της εφαρμογής. Κατά κύριο λόγο, η εξοικονόμηση προέρχεται από δύο τομείς.
Ο ένας είναι ότι μειώθηκαν οι μισθοί στο δημόσιο τομέα, ειδικά στα δημόσια νοσοκομεία, από εκεί υπήρξε μία εξοικονόμηση για το σύστημα υγείας. Και το άλλο μέτρο το οποίο απέδωσε ήταν η μείωση των τιμών των φαρμάκων. Η μείωση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να εξοικονομήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία κάπου 750 εκατομμύρια ευρώ και να μειωθεί επίσης η φαρμακευτική δαπάνη στα νοσοκομεία κάπου 100-150 εκατομμύρια.
Αλλά δεν μπορεί να επιτύχει η χώρα τη συγκράτηση της δαπάνης και την αύξηση της αποδοτικότητας μόνο μʼ αυτά τα μέτρα. Οι κυβερνήσεις όταν θέλουν να μειώσουν άμεσα τη δαπάνη για την υγεία, επικεντρώνονται στο φάρμακο. Ωστόσο το φάρμακο αφορά το 20% των συνολικών δαπανών ενώ το 80% είναι η παροχή των υπηρεσιών κι αυτός πρέπει παράλληλα να είναι ο μεγάλος στόχος”.
ΠΗΓΗ
Μεταξύ άλλων ανέφερε ότι στη χώρα μας οι δημόσιες δαπάνες υγείας θα αυξηθούν από 4-7% του ΑΕΠ έως το έτος 2050 ενώ σημείωσε ότι σήμερα το 68% των συνταγών για φάρμακα αφορά άτομα άνω των 85 ετών.
Οπως είπε, για κάθε πολίτη, ηλικίας 25-34 ετών, αναλογεί κατά μέσο όρο 1,5 συνταγή ενώ σε άτομα άνω των 75 ετών αναλογούν 11,5 συνταγές.
Προβληματική λειτουργία των νοσοκομείων
Αναφορικά με τον τρόπο που λειτουργούν τα νοσοκομεία, σημείωσε ότι “είναι γνωστό ότι δεν έχουν αυτοτέλεια, σύγχρονους οργανισμούς”, και δεν εφαρμόζουν σύγχρονες μεθόδους λογιστικής και χρηματοοικονομικής διαχείρισης, ώστε ανάμεσα σε άλλα να μπορούν να ελέγξουν και το κόστος τους και την σχέση κόστους-οφέλους.
Οι διοικήσεις τους εναλλάσσονται συνεχώς και επιλέγονται με αδιαφανείς και μη αξιοκρατικές διαδικασίες και στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν διαθέτουν τα ουσιαστικά προσόντα που απαιτούνται για την διοίκηση τόσο περίπλοκων οργανισμών, ούτε έχουν πραγματικά αποφασιστικές εξουσίες.
Αναφορικά με το σύστημα διαχείρισης των προμηθειών των νοσοκομείων είναι γνωστό ότι είναι πολύ προβληματικό και έχει γίνει αιτία να καταδικαστεί η χώρα επανειλημμένως από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, όπως επίσης αναποτελεσματικό είναι και το όλο σύστημα διαχείρισης της φαρμακευτικής τεχνολογίας, το οποίο είχε έως πρόσφατα κατατάξει την Ελλάδα μαζί με αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Ταϊλάνδη, η Μαλαισία, η Βενεζουέλα, η Ινδονησία, το Βιετνάμ, η Λιθουανία, η Ινδία και η Κίνα αναφορικά με τους ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης της δαπάνης”.
Κακή χρήση της ιατρικής τεχνολογίας
Ο Ν. Μανιαδάκης μίλησε και για τη μη ορθή χρήση της ιατροτεχνολογίας σημειώνοντας:
“Αντίθετα με τα όσα κατά καιρούς λέγονται, υπάρχουν δεκάδες μελέτες που υποδεικνύουν ότι η αύξηση της δαπάνης για ιατρική τεχνολογία δεν οφείλεται στις τιμές της τεχνολογίας αυτής αλλά κυρίως στην μη ορθά χρησιμοποιούμενη ποσότητα της τεχνολογίας.
Επίσης, αποτελούμε μια από τις τελευταίες χώρες της ΕΕ αναφορικά με την υιοθέτηση μηχανισμών για την αξιολόγηση της τεχνολογίας υγείας στην τιμολόγηση, αποζημίωση και χρήση της, όπως επίσης και στο ότι δεν εφαρμόζουμε κλινικά πρωτόκολλα ή πρωτόκολλα διαχείρισης ασθενειών και κατευθυντήριες οδηγίες.
Στo πλαίσιο αυτά έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα στο οποίο δεν υπάρχει καμία καταγραφή, μέτρηση, αξιολόγηση και λογοδοσία για την ποσότητα και την ποιότητα του παραγόμενου έργου, για το πραγματικό κόστος παροχής υπηρεσιών των φορέων και για τα υγειονομικά αποτελέσματα και τους δείκτες.
Στις παραπάνω αδυναμίες ασφαλώς θα πρέπει να προστεθεί η παντελής έλλειψη οργάνωσης και συντονισμού στον τομέα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και το κενό στην λειτουργική διασύνδεση του με τον δευτεροβάθμιο τομέα παροχής υπηρεσιών”.
Οπως είπε, “από τον Μάιο του 2010 η χώρα μας έχει υπογράψει και μνημόνια και υπό τον έλεγχο της τρόικας έχει ξεκινήσει μια τεράστια προσπάθεια προσαρμογής και μεταρρυθμίσεων.
Ωστόσο, οι πρώτοι μήνες δείχνουν πως δεν υπήρξε εξ αρχής ολοκληρωμένη στρατηγική και πλάνο, αλλά αντίθετα μέτρα που παίρνονται από ασυντόνιστα κέντρα λήψης αποφάσεων και που πάσχουν σε πολλές περιπτώσεις στην λεπτομέρεια της εφαρμογής. Κατά κύριο λόγο, η εξοικονόμηση προέρχεται από δύο τομείς.
Ο ένας είναι ότι μειώθηκαν οι μισθοί στο δημόσιο τομέα, ειδικά στα δημόσια νοσοκομεία, από εκεί υπήρξε μία εξοικονόμηση για το σύστημα υγείας. Και το άλλο μέτρο το οποίο απέδωσε ήταν η μείωση των τιμών των φαρμάκων. Η μείωση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να εξοικονομήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία κάπου 750 εκατομμύρια ευρώ και να μειωθεί επίσης η φαρμακευτική δαπάνη στα νοσοκομεία κάπου 100-150 εκατομμύρια.
Αλλά δεν μπορεί να επιτύχει η χώρα τη συγκράτηση της δαπάνης και την αύξηση της αποδοτικότητας μόνο μʼ αυτά τα μέτρα. Οι κυβερνήσεις όταν θέλουν να μειώσουν άμεσα τη δαπάνη για την υγεία, επικεντρώνονται στο φάρμακο. Ωστόσο το φάρμακο αφορά το 20% των συνολικών δαπανών ενώ το 80% είναι η παροχή των υπηρεσιών κι αυτός πρέπει παράλληλα να είναι ο μεγάλος στόχος”.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου