Καταγγελίες για το Νοσοκομείο Ρεθύμνου

Δύο επιστολές που αφορούν καταγγελίες για το Νοσοκομείο Ρεθύμνου ως προς την αντιμετώπιση που είχαν δυο ασθενείς, όταν χρειάστηκαν ιατρική φροντίδα (οι οποίοι και κατέληξαν), παραδόθηκαν στην εφημερίδα μας. Τα «Ρ.Ν.» φιλοξενούν τις επιστολές, καθώς είναι επώνυμες χωρίς ωστόσο να υιοθετούν το περιεχόμενό τους, αφού δεν γνωρίζουν τα πραγματικά περιστατικά, κρίνοντας αναγκαία την περαιτέρω διερεύνηση των καταγγελιών.

Οι επιστολές, έχουν ως εξής:

1. «Πλησιάζοντας τα 40 του συζύγου μου Μανώλη Σταυρακάκη, μου ξαναέρχονται μνήμες του θανάτου του και πνίγομαι. Θέλω να εκφράσω τα παράπονά μου για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε ως ασθενής στο νοσοκομείο Ρεθύμνου. Μπήκαμε 13-10-2010 με εντολή της πνευμονολόγου ως επείγον περιστατικό, επειδή παρουσίαζε έντονη δύσπνοια. Από την ώρα που πήγαμε στα επείγοντα μας αντιμετώπισαν σαν απλό περιστατικό και τον επήγαν στην Παθολογική κλινική, ενώ είχε κάνει πρόσφατα εγχείριση ανοικτής καρδιάς.
 Δεν τον είδε από τις 12 η ώρα το πρωί που έγινε η εισαγωγή ως τις 10 η ώρα το βράδυ, ούτε καρδιολόγος, ούτε πνευμονολόγος, ούτε του είχαν βάλει οξυγόνο μέχρι τις 8 το βράδυ. Όταν άρχισα να διαμαρτύρομαι, γιατί ο άνθρωπος πνιγόταν από έλλειψη οξυγόνου, μετά τις 8 το βράδυ του έβαλαν μάσκα (αερολίν) και κατά τις 8.30 το βράδυ του έβαλαν οξυγόνο. Η δύσπνοια όμως συνεχιζόταν. Άρχισα να διαμαρτύρομαι έντονα, γιατί δεν του είχαν δώσει κάποιο φάρμακο ούτε για την καρδιά, που έπινε, ούτε για την δύσπνοια.

Το μόνο που του είχαν κάνει ήταν μια ένεση ινσουλίνης για το ζάχαρο. Με φωνές του έδωσαν στις 9 το βράδυ ένα σακουλάκι με αντιβίωση ενδοφλεβίως. Από τις 10.30 μ.μ. η δύσπνοια χειροτέρεψε. Άρχισε ο ίδιος να διαμαρτύρεται στον γιατρό και να του λέει ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει.

Ο γιατρός το μόνο που έκανε ήταν να παίρνει την πίεση και το οξυγόνο και να του λέει ότι είναι πολύ καλή η πίεση. Άρχισα να φωνάζω ρωτώντας που είναι ο καρδιολόγος. Η ώρα είχε πάει γύρω στις 11.30 με 12 τα μεσάνυχτα. Τότε μόνο ήρθε ένας νεαρός, που μάλλον δεν ήταν καρδιολόγος, μπορεί να ήταν ειδικευόμενος, όπως και ο παθολόγος ήταν νέος στην ηλικία. Του έκανε καρδιογράφημα και πήγε να του κάνει υπέρηχο αλλά ωστόσο ο άνθρωπος πνιγόταν, σηκώθηκε πέταξε τα καλώδια και άρχισε πλέον να φτάνει στο τέλος του. Άρχισα να φωνάζω που είναι οι γιατροί και οι αρμόδιοι, που είναι η εντατική και ωστόσο άρχισαν να του κάνουν μαλάξεις.

Ο άνθρωπος κατέληξε στις 2 η ώρα το πρωί στις 14-10-2010. Σε όλο αυτό το διάστημα των 14 ωρών δεν παρουσιάστηκε κάποιος διευθυντής της κλινικής, ούτε καρδιολόγος, ούτε πνευμονολόγος. Είχαν μέσα σ’ όλα αυτά και την αναίδεια, προς το τέλος του ανθρώπου, να τον ρωτάει κάποιο γιατρουδάκι «παππού πως είσαι». Ο άνθρωπος ήταν 61 ετών.

Με τον τρόπο τους οι γιατροί του νοσοκομείου Ρεθύμνου μου έδωσαν την εντύπωση ότι αντιμετωπίζουν τους ασθενείς σαν τσουβάλια που τα πετούνε, όπου βρούνε ή σαν τα σάπια φρούτα. Όταν ρώτησα τον γιατρό από τι πέθανε μου είπε δεν ξέρω. Ζήτησα νεκροψία. Η νεκροψία έδειξε πνευμονική εμβολή. Εξωτερικός γιατρός, πνευμονολόγος μου είπε πως με αντιθρομβωτική ένεση θα διαλυόταν ο θρόμβος και ο πνεύμονας θα απελευθερωνόταν. Βρέθηκε στον πνεύμονα και κάποιο ογκίδιο, το οποίο έστειλε ο ιατροδικαστής για βιοψία, αλλά ακόμα δεν έχει βγει το αποτέλεσμα.

Όταν είδα λίγες μέρες μετά τον διευθυντή της παθολογικής κλινικής για να ζητήσω την ακτινογραφία που μου κράτησαν, γιατί δεν του έβγαλαν ούτε ακτινογραφία, η απάντησή του στην ερώτησή μου που ήσασταν γιατρέ, γιατί δεν του κάνατε κάτι για να σωθεί, ήταν: «έτσι κι αλλιώς ο ασθενής σας δεν σωζόταν».

Εύχομαι σε όλους αυτούς τους γιατρούς να μην έχουν το τέλος όπως αυτών των ανθρώπων που χάνονται άδικα. Όπως άκουσα και για άλλους ασθενείς που πέθαναν μετά τον σύζυγό μου στο Νοσοκομείο Ρεθύμνου, ότι ο θάνατος τους προήλθε από ιατρική αμέλεια.

Η σύζυγός του Χρυσάνθη

ΥΓ. Στις φωτοτυπίες που έβγαλα από το φάκελο του νοσοκομείου για να δω τι εξετάσεις του έκαναν, γράφουν ότι τον έβαλαν στην εντατική από τις 12 το βράδυ ως τις 2 το πρωί. Η πραγματικότητα είναι, ότι τον έβαλαν 2 παρά 10 μόνο για 10 λεπτά ως τις 2 που πέθανε. Λένε ψέματα».

2. «Την Πέμπτη 4 Νοεμβρίου, μετά από αδιαθεσία, ο παππούς μας Σταύρος Τσικιντίκος επισκέπτεται με την κόρη του και την γυναίκα του τον καρδιολόγο*. Η διάγνωση του γιατρού είναι πιθανόν έμφραγμα σε εξέλιξη και καθιστά απαραίτητη τη νοσηλεία του ασθενή στο νοσοκομείο σαν επείγον περιστατικό. Μόλις φτάνουν στο νοσοκομείο επισκέπτονται τις πρώτες βοήθειες και πληροφορούν τον ειδικευόμενο γιατρό για την διάγνωση του εξωτερικού γιατρού και έτσι από τις 11.30 αρχίζουν μια σειρά εξετάσεων αίματος, ακτινογραφία θώρακος.

Στην συνέχεια μετά από μεγάλη ταλαιπωρία η κόρη του ασθενή παρακαλεί τον ειδικευόμενο ιατρό για ένα κρεβάτι για να ξεκουραστεί ο πατέρας της μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων, μια και ο πόνος δεν υποχωρούσε, εκείνος τις απαντά με ειρωνεία ότι οι υγιείς δεν χρειάζονται κρεβάτι. Εδώ θέλω να σημειώσω, ότι ο συγκεκριμένος ασθενής υπήρξε πρώην υπάλληλος του νοσοκομείου Ρεθύμνης για 35 χρόνια, σαν νοσοκόμος-τραυματιοφορέας σε δύσκολες εποχές, όπου οι συνθήκες εργασίας ενώ ήταν άσχημες, οι τότε εργαζόμενοι έδιναν μάχη για τις ζωές των συνανθρώπων τους, χωρίς να έχουν τα μέσα και τα μηχανήματα που έχουμε σήμερα αλλά πολεμούσαν και έδιναν μάχη για τις ανθρώπινες ζωές, πολλές φορές με προσωπικό κόστος. Στη συνέχεια τον βλέπει ο καρδιολόγος* του νοσοκομείου με τον οποίο ο παππούς είχε εργαστεί στο παρελθόν και ενώ ενημερώνεται για την κατάσταση της υγείας και το πόρισμα του εξωτερικού ιατρού, εκείνος ακυρώνει τα πάντα και απλά βλέποντας τα εξωτερικά συμπτώματα, χωρίς να τον εξετάσει, τον διαβεβαιώνει, ότι είναι ένα απλό κρύωμα.

Στη συνέχεια μετά από διαβεβαίωση του ιατρού του νοσοκομείου ότι είναι ένα απλό κρύωμα, φεύγουν για το σπίτι και μετά από μία ώρα έρχεται το τραγικό τέλος. Ο παππούς ξαπλώνει και η γυναίκα του ανακαλύπτει ότι ο άνθρωπος είναι νεκρός. Καλεί ασθενοφόρο αλλά το τέλος είχε φθάσει.

Η κόρη του ασθενή ζητάει εξηγήσεις από τον γιατρό του νοσοκομείου αλλά εκείνος με μεγάλη αναίδεια μασούσε ξηρούς καρπούς.

Το θέμα είναι ότι το πόρισμα του ιατροδικαστή ήταν σπαστική μυοκαρδιοπάθεια, πάθηση που είναι αντιμετωπίσιμη. Ο ασθενής θα ζούσε και όχι μόνο θα ζούσε αλλά είχε χρόνια. Αυτό είναι το σημερινό σύστημα υγείας, αίσχος και ντροπή για την ανθρώπινη ύπαρξη, έχει χαθεί κάθε ίχνος ευαισθησίας.

Τσικιντίκου Κυριακή».

*Τα ονόματα των γιατρών που αναφέρονται βρίσκονται στη διάθεση της εφημερίδας.

ΠΗΓΗ